Pokrzywka to jedna z chorób skórnych, której towarzyszą najczęściej objawy takie jak swędzenie, pieczenie, zaczerwienienia, ból i opuchlizna, a czasem nawet małe bąble tworzące się na skórze. Pokrzywka jest najczęściej wywoływana przez różnego rodzaju alergie. Bardzo często są to alergie pokarmowe lub na pyłki roślin. W przypadku takiej reakcji organizmu pokrzywka powinna ustąpić już po kilku dniach od zaprzestania kontaktu z alergenem wywołującym reakcje skórne. Innym powodem zachorowań są różnego rodzaju drobne zakażenia i infekcje oraz problemy z tarczycą. Czadami objawy pokrzywki opisane powyżej mogą również wystąpić w wyniku dłuższego ucisku lub po kontakcie ze słoną wodą i ostrym słońcem na przykład podczas wakacji nad morzem. Skóra człowieka jest bardzo delikatna, szczególnie należy o nią zadbać w okresie wiosenno-letnim, gdy po długim okresie przestoju eksponujemy skórę na słońcu. Czasem pokrzywka może być również odpowiedzią organizmu na stres. Pokrzywka najczęściej trwa od kilku dni do nawet 6 tygodni. Jej objawów nie należy lekceważyć. Zawsze warto skonsultować zmiany skórne z lekarzem dermatologiem. Czasem pokrzywka może zostać pomylona z inną chorobą ponieważ często towarzyszą jej objawy typowe dla przeziębienia bóle głowy, mięśni lub stawów. Pokrzywka najczęściej dopada osoby pomiędzy dwudziestym a trzydziestym rokiem życia. Pokrzywka najczęściej jest leczona farmakologicznie różnego rodzaju maściami stosowanymi na skórnie zgodnie z wytycznymi otrzymanymi od lekarza. W kuracji najczęściej stosuje się leki o działaniu przeciwalergicznym i przeciwhistaminowym. Domowym sposobem na złagodzenie objawów pokrzywki są zimne okłady, które przynoszą ukojenie podrażnionej skórze. W przypadku pokrzywki zaleca się również noszenie odpowiednich, które nie będą dodatkowo podrażniały skóry. Tutaj sprawdzą się luźne, przewiewne ubrania z naturalnych tkanin na przykład lniana koszula. Warto też powstrzymać się na czas kuracji od używania mocnych, zapachowych kosmetyków takich jak perfumy.

Mangan to jeden z tych pierwiastków, którego roli na co dzień nie doceniamy. Tymczasem bez niego nasz organizm, a szczególnie układ nerwowy, nie mógłby prawidłowo funkcjonować. Dlatego powinniśmy naszą dietę komponować tak, aby nigdy go w niej nie zabrakło.

Mangan – ważny składnik diety

Nie tylko magnez czy potas determinują pracę naszego organizmu. Równie ważną rolę pełni w nim mangan. Ten niezwykły pierwiastek ma wiele funkcji. Gdy więc zaczyna go brakować, szybo odczuwamy dyskomfort. Jego podstawową rolą jest wspieranie pracy układu nerwowego oraz mózgu.

Mangan, a inne pierwiastki

Mangan nie tylko sam w sobie chroni nasz organizm, ale robi to także poprzez zwiększanie zdolności przyswajania innych składników odżywczych, w tym na przykład wapnia. Dzięki temu chroni stawy przed stanami zapalnymi, a kości przed osteoporozą. Również żelazo potrzebuje go, by doskonale wchłonąć się do naszego krwiobiegu, a następnie w nim zmagazynować.

Ochrona przed starzeniem

Odpowiedni poziom manganu w naszej diecie stanowi też swoistą tarczę przed wczesnym starzeniem się organizmu. Pierwiastek ten wspomaga organizm w zwalczaniu wolnych rodników i oczyszczaniu z zalegających toksyn. Co więcej zwiększa libido i pozytywnie wpływa na naszą płodność. Jest też jednym z głównych uczestników procesów metabolicznych. Bez niego więc odbudowa komórkowa nie byłaby możliwa.

Niedobór manganu

Chociaż występuje on w pokarmach dość powszechnie, zdarza się, że w naszej diecie jest go jednak za mało. I wówczas organizm zaczyna wysyłać nam niepokojące sygnały. A ponieważ mangan to pierwiastek wielofunkcyjny, symptomy te mogą być bardzo różne. Bóle stawów, problemy ze słuchem, pogorszenie kondycji skóry, spadek libido, niedokrwistość, czy nawet duszności – wszystko to może świadczyć o jego niedoborze.

Gdzie go znaleźć

Aby manganu nie zabrakło w naszej diecie, powinniśmy zadbać, aby była ona zbilansowanym zestawieniem produktów pełnoziarnistych, mleka, orzechów, roślin strączkowych, a także kakao, zielonej herbaty, czy zielonych warzyw.

Uważasz, że wszelkie dolegliwości i choroby możesz wyleczyć tylko poprzez leki ewentualnie poprzez zioła. A może warto poszukać jeszcze innych sposobów. Słyszałeś kiedykolwiek o terapii tańcem? Jeśli nie, to opowiem Ci o choreoterapii.
Choreoterapia to terapia wywodząca się z nurtu terapii sztuką. A polega na tańcu i wykonywaniu określonych ruchów. Amerykańskie Stowarzyszenie Terapii Tańcem (ADTA) tłumaczy, że choreoterapia traktuje ruch jako proces, który buduje harmonię psychiczną, fizyczną i duchową.
Terapia ta opiera się na wchodzeniu do głębi siebie i właśnie tam szukaniu rozwiązaniu problemów. Jeśli w sobie odnajdziemy spokój i zintegrujemy się z samymi sobą to również odnajdziemy się w świecie i wszystko będzie prostsze.
Taniec i rytmiczne ruchy pomogą nam w osiąganiu jedności. A potwierdzają to badania wykonane przez amerykańskich i europejskich naukowców. Naukowcom udało się udowodnić, że choreoterapia wykazuje lepsze działanie w porównaniu z innymi terapiami w walce z depresją i redukuje poziom lęku.
Choreoterapia jest polecana osobą borykającym się z takimi przypadłościami jak: zaburzenia odżywiania, zaburzenia osobowości, autyzmem, ADHD, upośledzeniami, uzależnieniami i różnymi chorobami psychicznymi (depresje, choroba dwubiegunowa, itd.). Choreoterapia będzie też dobrym rozwiązaniem dla osób borykających się z żałobą i smutkiem po stracie bliskich jak i również w kryzysie życiowym.
Terapia tańcem i poprzez ruch jest terapią odnajdywania samego siebie poprzez wykonywanie określonych ruchów i wyrażaniu siebie poprzez taniec.
Wydaje Ci się, że choreoterapia nie jest rozpowszechniona w Polsce? Mylisz się! W naszym kraju funkcjonuje kilka organizacji, które zrzeszają osoby zajmujące się tą specyficzną terapią. Przykładem może być działające w Poznaniu Polskie Stowarzyszenie Choreoterapii (PTT) lub Polskie Stowarzyszenie Psychoterapii Tańcem i Ruchem (PSPTiR). A jeśli chcesz zdobyć kwalifikacje pozwalające na zajmowanie się tą dziedziną umożliwi Ci to Instytut DMT.

Bycie mamą to jedno ze wspanialszych doświadczeń, jakie możemy dostać w prezencie od losu. Niestety, coraz więcej jest kobiet, które nie mogą zajść w ciążę i z sercem pełnym nadziei walczą o możliwość urodzenia dziecka. Wydawałoby się, że kwestia posiadania dziecka nie jest nadzwyczaj skomplikowaną sprawą, a jednak, wiele potencjalnych matek musi wytrwale walczyć o poczęcie, gdyż niestety płodność współczesnej kobiety słabnie w efekcie pogorszenia diety, stylu życia, stosowania antykoncepcji w nadmiarze i ogólnie, w rezultacie ciągłego osłabiania naszych organizmów przez coraz to mocniej zanieczyszczone środowisko. Marzenie o dziecku staje się dla par, starających się ponad kilka miesięcy, niemalże koszmarem. Oczekiwanie na wymarzone kreski na teście ciążowym może stać się obsesją i zniszczyć naszą radość z wyczekiwania na potomstwo. Czasem po prostu za bardzo się spieszymy, potrzebujemy wiedzieć już, teraz, zaraz. Nowoczesny świat nauczył nas, że mamy wszystko na teraz. Nie czekamy, chcemy natychmiast mieć to czego zapragnęliśmy. W przypadku posiadania dziecka cierpliwość jest jednak kluczem do sukcesu. Cierpliwość nie jest łatwa, co widać chociażby po tym jak wiele jest wpisów w wyszukiwarkę z zapytaniem o to kiedy zrobić test ciążowy – po ilu dniach po stosunku test jest wiarygodny. Musimy pamiętać, że zbyt wczesne sprawdzanie czy jesteśmy w ciąży może nam dać błędny odczyt. Warto poczekać chociaż tydzień po planowanej dacie miesiączki i wtedy zrobić test. Robienie go zaraz po stosunku mija się z celem, także przed terminem miesiączki wynik będzie błędny. Do sprawy należy podejść ze spokojem, emocje nie są najlepszymi doradcami w tak ważnych sprawach. Wyciszenie emocji pomoże nam podejść do sprawy bardziej “na luzie”, a właśnie tego luzu często brakuje parom starającym się o potomstwo. Nie liczmy na to, że życie zawsze będzie podporządkowywało się nam. Jeśli nie udaje się nam zajść w ciążę, powalczmy o większą płodność. Dotyczy to tak samo kobiety jak i mężczyzny. Zmieńmy tryb życia na zdrowszy i poczekajmy na efekty.

Dziś spróbujemy odpowiedzieć sobie na pytanie jak odróżnić wirusowe zapalenie gardła od zapalenia bakteryjnego. Często ludzie mylą te dwa schorzenia, a warto jest wiedzieć co je różni. Zapalenie gardła bowiem jest jedną z najczęściej spotykanych nas infekcji. Ma ono wiele objawów, a są to między innymi: trudności w przełykaniu, pieczenie, drapanie w gardle, ból podczas mowy, ale też obrzęk błony śluzowej czy chrypka. Objawy te są niesamowicie uciążliwe i potrafią uprzykrzyć życie. Zazwyczaj zapalenie gardła wywołane jest przez wirusy, ale czasem powodują je też bakterie. Tak więc jak odróżnić wirusowe zapalenie gardła od zapalenia bakteryjnego? Wystarczy zajrzeć do gardła. W przypadku zapalenia wirusowego będziesz widział czerwoną i przekrwioną błonę śluzową, a twoje migdałki będą spuchnięte. Często można też na nich zobaczyć pęcherze, które przypominają oparzenie. Wszystko to będzie oznaczało infekcję spowodowaną wirusami. Czym w takim razie różni się od niej ta bakteryjna? To proste. Błona śluzowa w tym wypadku będzie bardziej ciemna, a mniej zaogniona. Na migdałkach za to może pojawić się jasny nalot, a z pewnością nie będzie na nim pęcherzy, bo one są charakterystyczne dla wirusów. Dodatkowym objawem może tutaj też być gorączka, bo nasz organizm będzie próbował z ten sposób pozbyć się bakterii, które spowodowały stan zapalny. Ważne jest to, że bakteryjne zapalenie gardła nazywane jest też anginą i jest znacznie trudniejsze do wyleczenia. Podczas gdy w leczeniu wirusowej infekcji pomoże nam lek przeciwzapalny, z bakteryjnym nie będzie już tak łatwo. Konieczny tutaj będzie antybiotyk, który poradzi sobie z bakteriami. Musimy więc udać się do lekarza, bo bez jego recepty nie uda nam się kupić antybiotyku. Oczywiście z wirusowym zapaleniem gardła też można udać się do lekarza (zwłaszcza gdy choruje dziecko), ale szczerze mówiąc, powinno nam się udać poradzić z nim samemu biorąc ogólnodostępne leki bez recepty. Teraz już wiemy jak odróżnić wirusowe zapalenie gardła od zapalenia bakteryjnego.

Stwardnienie rozsiane to przewlekła, nieuleczalna choroba, powodująca zburzenia w funkcjonowaniu układu nerwowego. Dla wielu pacjentów informacja o zdiagnozowaniu u nich stwardnieniu rozsianym brzmi jak wyrok. Nie należy jednak tracić wiary. W wielu przypadkach rokowania są dobre i pozwalają mieć nadzieję na długie życie.
Stwardnienie rozsiane to choroba która dotyczy wielu osób – szacuje się, że w Polsce choruje na nią około 40000 osób. Najczęściej dotyka osoby młode, w wieku 20-30 lat. Statystycznie częściej chorują kobiety.
Choroba polega na uszkodzeniu osłonek mielinowych neuronów, co upośledza przekazywanie impulsów nerwowych.
Wczesne objawy, jakie daje stwardnienie rozsiane to niedowład kończyn, ubytki w polu widzenia, pogorszenie jakości widzenia, widzenie podwójne, zaburzenia czucia oraz koordynacji ruchowej. W kolejnych etapach choroby mogą pojawić się problemy z mówieniem, zaburzenia napięcia mięśniowego, problemy emocjonalne.
Najczęściej występująca postać choroby to stwardnienie rozsiane rzutowo- emisyjne, polegające na nagłym pojawianiu się objawów chorobowych, po długim, nawet kilkuletnim okresie bez objawów. Rzuty choroby często pojawiają się samoistnie, niewiele jest czynników, które mogą je wywołać.
W obecnych czasach medycyna nie zna sposobów leczenia stwardnienia rozsianego, które pozwalałoby na całkowite wyleczenie chorego. Istnieją natomiast liczne metody pozwalające na leczenie objawów choroby, znacząco zwiększające komfort życia. Dzięki odpowiedniemu leczeniu można znacznie złagodzić objawy oraz zahamować dalszy rozwój choroby. W celu poprawy kondycji ruchowej i komfortu życia zalecane jest stosowanie rehabilitacji, terapii logopedycznej i psychoterapii.
Chorzy na stwardnienie rozsiane mogą liczyć na szeroko pojętą pomoc ze strony współczesnej medycyny, metod leczenia jest wiele i pomimo tego, że nie wynaleziono jeszcze lekarstwa, które umożliwiłoby całkowity powrót do zdrowia, to nie należy tracić nadziei. Badania nad przyczynami i sposobami leczenia nadal trwają.

Mononukleoza, przez wielu nazywana chorobą pocałunków, jest groźną chorobą wirusową powodowaną przez wirus Epsteina-Barra. Mononukleozą nie jest łatwo się zarazić. Przenoszona jest najczęściej przez kontakt ze śliną osoby chorej. Nie trudno więc wywnioskować, że najłatwiej jest się nią zarazić poprzez pocałunek lub korzystanie ze wspólnych sztućców czy picie z jednej butelki, a także poprzez przetoczenie krwi lub przeszczep szpiku od osoby chorej.
Zarażenie mononukleozą początkowo nie daje objawów. Choroba ma długi okres wylęgania, od zarażenia do pierwszych objawów może upłynąć nawet 50 dni. Osoba, która raz przebyła tę chorobę, uzyskuje odporność na całe życie. Komórki wirusa pozostają w ślinie osoby chorej przez około pół roku po wyzdrowieniu, w tym czasie może dojść do zarażenia kolejnych osób.
Pierwsze objawy zarażenia to bóle głowy, zmniejszenie łaknienia, apatia i trudności z koncentracją. Objawy są więc niespecyficzne i łatwo je pomylić z grypą lub przemęczeniem. Kolejne oznaki to bóle gardła, głowy, bardzo wysoka gorączka. Najgroźniejsze objawy występują około 2-3 tygodnia choroby i jest to powiększenie śledziony (u dzieci może dojść nawet do pęknięcia) oraz wątroby. U dorosłych może pojawić się żółtaczka.
Pomimo tego, że mononukleoza jest chorobą ustępującą samoistnie, chory powinien być pod stałą opieką lekarza. Najczęściej podczas leczenia podawane są leki przeciwbólowe i przeciwgorączkowe. Często istnieje konieczność podawania środków zmniejszających obrzęki gardła i dróg oddechowych. Tylko w szczególnie ostrych przypadkach podaje się leki przeciwwirusowe.
Mononukleoza może powodować powikłania, dochodzi do nich jednak dość rzadko – w około 5% przypadków. Do najgroźniejszych powikłań zalicza się utrudnienia oddychania, pęknięcie śledziony, zapalenie wątroby, porażenie nerwów czaszkowych, padaczka i psychozy.
Nie ulega wątpliwości, że mononukleoza jest dość ciężką chorobą, w znacznym stopniu utrudniającą życie choremu, należy więc skupić się na profilaktyce i unikaniu zakażeń.

Niesteroidowe leki przeciwzapalne. Podział.

Niesteroidowe leki przeciwzapalne to niezwykle szeroka kategoria leków, które dzieli się ze względu na składnik, którego są pochodnymi. Wśród dwóch najbardziej popularnych składników wymienić należy kwas salicylowy raz kwas propionowy. Pochodną pierwszego jest między innymi aspiryna czy polopiryna. Do grupy drugiej zaliczymy natomiast ibuprofen czy ketonal.

Potrójne działanie

Bez względu na to, jaki składnik jest pochodną leku, wszystkie niesteroidowe leki przeciwzapalne charakteryzują się potrójnym działaniem. Pierwsze z nich to działanie przeciwbólowe. Zawarte w lekach składniki aktywne biologicznie oddziałują na układ nerwowy, wyciszając go i tym samym zmniejszając odczuwanie bólu. Drugie działanie ma charakter przeciwgorączkowy. Jeśli więc w organizmie pojawia się wysoka gorączka, która przekracza bezpieczny poziom, leki te pomagają ją zbić. Trzecie działanie dotyczy natomiast walki ze stanem zapalnym w organizmie. Przeciwzapalne działanie sprawia, że leki te bardzo często pomagają właśnie tam, gdzie stan zapalny jest przyczyną bólu i złego samopoczucia.

Dostępność na rynku

Niesteroidowe leki przeciwzapalne będące pochodnymi kwasu salicylowego czy propionowego dostępne są na polskim rynku bez recepty. Koncerny farmaceutyczne prześcigają się w wymyślaniu kolejnych to leków, które tak naprawdę mają bardzo zbliżony, a niekiedy identyczny skład. A pacjenci sięgają po nie, szukając pomocy w nieprzyjemnych dolegliwościach.

Bezpieczeństwo stosowania

Niesteroidowe leki przeciwzapalne, jak każdy inny lek, mogą wywoływać skutki uboczne. Nie każdy też powinien je stosować na własną rękę. Dlatego też tak bardzo ważne jest, aby zawsze dokładnie analizować treść ulotki zawartej w opakowaniu. Jest ona cennym źródłem informacji na temat działania leku, a także przeciwwskazań. A jeśli mamy jakiekolwiek wątpliwości, zawsze powinniśmy zasięgnąć opinii lekarza. W przeciwnym razie musimy liczyć się z tym, że zamiast sobie pomóc, tylko sobie zaszkodzimy.